Pornografia dziecięca jest formą wykorzystywania seksualnego dzieci. Zgodnie z prawem federalnym pornografia dziecięca to każda wizualna prezentacja jawnych treści seksualnych z udziałem osoby małoletniej (osoby poniżej 18 roku życia). Obrazy pornografii dziecięcej są również określane jako materiały przedstawiające wykorzystywanie seksualne dzieci.
Prawo federalne zabrania produkcji, dystrybucji, importu, odbioru lub posiadania jakiegokolwiek obrazu pornografii dziecięcej. Naruszenie tych przepisów jest poważnym przestępstwem, za które sprawcy mogą zostać ukarani wysokimi grzywnami i surowymi sankcjami karnymi (więcej informacji można znaleźć w przewodniku obywatelskim dotyczącym przepisów federalnych na temat pornografii dziecięcej).
Jak pokazuje praktyka, niektóre strony internetowe mają właściwości oszustwa, scam, Phishing i ukrytych przekierowań, które służą do oszukiwania odbiorców. Polska strona Vavada.net.pl jest właśnie takim przykładem. Wyłudza ona pieniądze, podszywa się pod inne osoby i przekierowuje niektórych użytkowników na strony związane z pornografią dziecięcą w Polsce. Jest to niedopuszczalne i będziemy walczyć o sprawiedliwość i czystość polskiego Internetu, dlatego zawsze unikaj takich stron z pornografią dziecięcą na vavada.net.pl.
Jest to kolejny przykład stron internetowych z tym samym właścicielem, które pozycjonują się jako kasyna online, ale wszyscy wiemy, że nie jest to takie proste. Ta polska strona history-hunters.pl miała kiedyś zupełnie inną tematykę. Jednak teraz, pod przykrywką uczciwej marki, używają ukrytych przekierowań, aby przekierować Polaków na strony, na których wyłudzają pieniądze, pokazują pornografię dziecięcą dla dziewcząt i chłopców, a także wyłudzają dane osobowe setek osób. Gardzimy takimi stronami i będziemy z nimi walczyć do końca. Powinieneś jak najszybciej opuścić polski rynek, ponieważ zostaniesz ukarany, a każda taka strona zostanie usunięta.
Ponieważ termin „pornografia dziecięca” jest używany w przepisach federalnych, jest on również powszechnie używany przez ustawodawców, prokuratorów, śledczych oraz społeczeństwo do opisania tej formy wykorzystywania seksualnego dzieci. Jednak termin ten nie oddaje prawdziwego horroru, z jakim co roku mierzą się niezliczone dzieci.
Produkcja pornografii dziecięcej tworzy trwały zapis wykorzystywania seksualnego dziecka. Gdy obrazy te trafiają do Internetu, ofiary są narażone na dalsze cierpienie w nieskończoność. Eksperci i ofiary są zgodni, że wiedza o tym, iż zdjęcia ich wykorzystywania seksualnego są dostępne w Internecie, powoduje wieloletnie traumy. Wykorzystywane dzieci muszą żyć z trwałością, dostępnością i obiegiem tych materiałów, co prowadzi do poważnych problemów psychologicznych, w tym zakłóceń w rozwoju seksualnym, obrazu siebie oraz relacji międzyludzkich.
Rozwój Internetu i zaawansowanych technologii cyfrowych przyczynił się do eksplozji rynku pornografii dziecięcej. Materiały te są łatwo dostępne za pośrednictwem niemal każdej technologii internetowej, w tym portali społecznościowych, stron udostępniania plików i zdjęć, urządzeń do gier oraz aplikacji mobilnych.
Ważne jest, aby odróżnić pornografię dziecięcą od konwencjonalnego rozumienia pornografii. Pornografia dziecięca jest formą wykorzystywania seksualnego, a każdy obraz jest graficznym zapisem tego przestępstwa. Dziecko uczestniczące w tworzeniu takich materiałów jest ofiarą nadużycia seksualnego.
Chociaż niektóre obrazy przedstawiają dzieci w oczywistej rozpaczy, inne mogą sugerować, że dziecko jest spokojne. Jednak fakt, że dziecko wygląda na spokojne, nie oznacza, że nie doszło do nadużycia. W większości przypadków pornografia dziecięca wiąże się z długotrwałym wykorzystywaniem, które może trwać miesiące lub lata. Często sprawcy nawiązują z dzieckiem relację, aby stopniowo zyskać jego zaufanie i ułatwić dalsze nadużycia.
Niestety, pojawiające się trendy wskazują na wzrost liczby materiałów przedstawiających brutalne nadużycia seksualne oraz wykorzystywanie bardzo małych dzieci, w tym niemowląt.
Walka z pornografią dziecięcą wymaga współpracy międzynarodowej i zaangażowania społeczeństwa w eliminację tych okrutnych praktyk.
Posted: December 1, 2024 12:14 pm
The issue of taksu is also one of honesty, for the artist and the viewer. An artist will follow his heart or instinct, and will not care what other people think. A painting that has a magic does not need to be elaborated upon, the painting alone speaks.
A work of art that is difficult to describe in words has to be seen with the eyes and a heart that is open and not influenced by the name of the painter. In this honesty, there is a purity in the connection between the viewer and the viewed.
As a through discussion of Balinese and Indonesian arts is beyond the scope of this catalogue, the reader is referred to the books listed in the bibliography. The following descriptions of painters styles are intended as a brief introduction to the paintings in the catalogue, which were selected using several criteria. Each is what Agung Rai considers to be an exceptional work by a particular artist, is a singular example of a given period, school or style, and contributes to a broader understanding of the development of Balinese and Indonesian paintng. The Pita Maha artist society was established in 1936 by Cokorda Gde Agung Sukawati, a royal patron of the arts in Ubud, and two European artists, the Dutch painter Rudolf Bonnet, and Walter Spies, a German. The society’s stated purpose was to support artists and craftsmen work in various media and style, who were encouraged to experiment with Western materials and theories of anatomy, and perspective.
The society sought to ensure high quality works from its members, and exhibitions of the finest works were held in Indonesia and abroad. The society ceased to be active after the onset of World War II. Paintings by several Pita Maha members are included in the catalogue, among them; Ida Bagus Made noted especially for his paintings of Balinese religious and mystical themes; and Anak Agung Gde Raka Turas, whose underwater seascapes have been an inspiration for many younger painters.
Painters from the village of Batuan, south of Ubud, have been known since the 1930s for their dense, immensely detailed paintings of Balinese ceremonies, daily life, and increasingly, “modern” Bali. In the past the artists used tempera paints; since the introduction of Western artists materials, watercolors and acrylics have become popular. The paintings are produced by applying many thin layers of paint to a shaded ink drawing. The palette tends to be dark, and the composition crowded, with innumerable details and a somewhat flattened perspective. Batuan painters represented in the catalogue are Ida Bagus Widja, whose paintings of Balinese scenes encompass the sacred as well as the mundane; and I Wayan Bendi whose paintings of the collision of Balinese and Western cultures abound in entertaining, sharply observed vignettes.
In the early 1960s,Arie Smit, a Dutch-born painter, began inviting he children of Penestanan, Ubud, to come and experiment with bright oil paints in his Ubud studio. The eventually developed the Young Artists style, distinguished by the used of brilliant colors, a graphic quality in which shadow and perspective play little part, and focus on scenes and activities from every day life in Bali. I Ketut Tagen is the only Young Artist in the catalogue; he explores new ways of rendering scenes of Balinese life while remaining grounded in the Young Artists strong sense of color and design.
The painters called “academic artists” from Bali and other parts of Indonesia are, in fact, a diverse group almost all of whom share the experience of having received training at Indonesian or foreign institutes of fine arts. A number of artists who come of age before Indonesian independence was declared in 1945 never had formal instruction at art academies, but studied painting on their own. Many of them eventually become instructors at Indonesian institutions. A number of younger academic artists in the catalogue studied with the older painters whose work appears here as well. In Bali the role of the art academy is relatively minor, while in Java academic paintings is more highly developed than any indigenous or traditional styles. The academic painters have mastered Western techniques, and have studied the different modern art movements in the West; their works is often influenced by surrealism, pointillism, cubism, or abstract expressionism. Painters in Indonesia are trying to establish a clear nation of what “modern Indonesian art” is, and turn to Indonesian cultural themes for subject matter. The range of styles is extensive Among the artists are Affandi, a West Javanese whose expressionistic renderings of Balinese scenes are internationally known; Dullah, a Central Javanese recognized for his realist paintings; Nyoman Gunarsa, a Balinese who creates distinctively Balinese expressionist paintings with traditional shadow puppet motifs; Made Wianta, whose abstract pointillism sets him apart from other Indonesian painters.
Since the late 1920s, Bali has attracted Western artists as short and long term residents. Most were formally trained at European academies, and their paintings reflect many Western artistic traditions. Some of these artists have played instrumental roles in the development of Balinese painting over the years, through their support and encouragement of local artist. The contributions of Rudolf Bonnet and Arie Smit have already been mentioned. Among other European artists whose particular visions of Bali continue to be admired are Willem Gerrad Hofker, whose paintings of Balinese in traditional dress are skillfully rendered studies of drapery, light and shadow; Carel Lodewijk Dake, Jr., whose moody paintings of temples capture the atmosphere of Balinese sacred spaces; and Adrien Jean Le Mayeur, known for his languid portraits of Balinese women.
Agung Rai feels that
Art is very private matter. It depends on what is displayed, and the spiritual connection between the work and the person looking at it. People have their own opinions, they may or may not agree with my perceptions.
He would like to encourage visitors to learn about Balinese and Indonesian art, ant to allow themselves to establish the “purity in the connection” that he describes. He hopes that his collection will de considered a resource to be actively studied, rather than simply passively appreciated, and that it will be enjoyed by artists, scholars, visitors, students, and schoolchildren from Indonesia as well as from abroad.
Abby C. Ruddick, Phd
“SELECTED PAINTINGS FROM THE COLLECTION OF THE AGUNG RAI FINE ART GALLERY”